Janina Kierocińska urodziła się w Wieluniu 14 czerwca 1885, w ziemiańskiej, patriotycznej i wielodzietnej rodzinie. Już w dniu I Komunii św. odczuła żywą bliskość Jezusa Eucharystycznego i pragnienie całkowitego poświęcenia się Bogu. Jednak w realizacji powołania spotkała się z trudnościami ze strony rodziców, zwłaszcza ojca. W młodości zapoznała się z dziełami św. Teresy od Jezusa, co wywarło wielki wpływ na jej życie duchowe. W warunkach domu rodzinnego prowadziła głębokie życie modlitwy, wyrzeczenia i miłości bliźniego.
Od 1909 r. jej kierownikiem duchowym był Sługa Boży o. Anzelm Gądek (1884-1969), karmelita bosy. W 1914 została tercjarką zakonu karmelitańskiego. 31 grudnia 1921 w Krakowie przywdziała habit nowego zgromadzenia zakonnego Karmelitanek Dzieciątka Jezus, założonego przez karmelitę o. Anzelma Gądka OCD. Została pierwszą przełożoną zgromadzenia i jest uważana za współzałożycielkę. Funkcję przełożonej generalnej sprawowała przez 25 lat aż do śmierci, formując siostry w duchu dziecięctwa Bożego i podejmując dzieła apostolstwa i miłosierdzia wśród ubogich Zagłębia. 3 października 1934 złożyła profesję wieczystą.
Na początku 1922 wraz z grupą sióstr przybyła do Sosnowca. Przy klasztorze sióstr założyła przedszkole, pracownię haftu i szycia dla dziewcząt, czteroklasową szkołę dla najbiedniejszych dzieci, organizowała rekolekcje i spotkania formacyjne dla młodzieży żeńskiej Niektóre z dziewcząt należały do Katolickiego Stowarzyszenie Młodzieży. Ponadto przy Zgromadzeniu działało Koło Matek, które w 1932 r. liczyło 100 osób. Matka Teresa organizowała również dla nich trzydniowe rekolekcje prowadzone przez jednego z kapłanów. Siostry, a wśród nich także Matka Teresa, poprzez pogadanki i dyskusje starały się ukazywać religijny sens życia rodzinnego, stawiając za wzór św. Rodzinę z Nazaretu. Tak współpraca z dziećmi i rodzicami przynosiła dobre owoce i coraz bardziej cementowała więź społeczeństwa ze Zgromadzeniem.
Matka Teresa troszczyła się nie tylko o to, by nauczyć dziewczęta szyć i haftować, ale również o to, by je formować w duchu religijnym na przyszłe matki. Była przekonana, że odrodzenie społeczeństwa może nastąpić przez rodzinę. „Jakie są matki, takie społeczeństwo” mawiała. Już wtedy zaczęła być nazywana Matką Zagłębia.
W czasie II wojny światowej wykazała heroiczne męstwo. Zorganizowała pomoc dla uchodźców, kuchnię dla biednych i sierociniec, organizowała tajne nauczanie. W czasie okupacji udzielała schronienia partyzantom Armii Krajowej. Niosła pomoc więźniom Auschwitz, organizując wysyłkę paczek żywnościowych do obozu. Udzielała schronienia dziewczętom, którym groziła wywózka na roboty do Niemiec. Od 1943 w klasztorze w Sosnowcu ukrywała dzieci i osoby dorosłe pochodzenia żydowskiego. W sierocińcu prowadzonym przez siostry opiekę znajdowały także dzieci napływające z obozów koncentracyjnych (m.in. z obozu na Radosze w Sosnowcu). Uratowała grupę dzieci, które po upadku powstania warszawskiego kierowane były do obozu w Auschwitz. Do sierocińca trafiały także sieroty, których rodzice zmarli lub zaginęli w czasie działań wojennych. Dom dziecka istniał do 1962, tj. do czasu likwidacji go przez władze komunistyczne.
Mówiąc o działalności Matki Teresy podczas wojny należy podkreślić jej ogromną otwartość na każdego człowieka. Do klasztoru przychodziło wiele ludzi, proszących o wsparcie materialne i duchowe. Furtianki miały nakazane, że nikt głodny nie może odejść od furty. Siostry same były głodne, ale Matka Teresa potrafiła się podzielić ostatnią kromką chleba, ufając Opatrzności Bożej, że zaradzi wszystkiemu. I tak było. To dzięki kartkom żywnościowych, które otrzymywała od kobiet ze Śląska mogła pomagać innym.Za ratowanie Żydów z narażeniem życia w okresie okupacji hitlerowskiej, została pośmiertnie, w 1992 r. odznaczona medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata, przyznawanym przez Instytut Pamięci Męczenników i Bohaterów Holocaustu Yad Vashem w Jerozolimie.
Po zakończeniu działań wojennych Matka Teresa wraz ze Zgromadzeniem włączyła się w nowe zadania Kościoła. Siostry podjęły katechizację w szkołach, prowadziły przedszkole i oddawały się pracy charytatywnej.
Przez całe życie Sługa Boża pielęgnowała w sobie ducha modlitwy i karmelitańskiego wyrzeczenia, a Jej drogą do świętości było całkowite zaufanie Bogu i ofiarna miłość bliźniego. W sposób szczególny odznaczała się nabożeństwem do Dzieciątka Jezus, Najświętszej Eucharystii, Najświętszego Oblicza Pana Jezusa, Matki Bożej Szkaplerznej i św. Józefa.
Zmarła w opinii świętości 12 lipca 1946 w Sosnowcu. Została pochowana na cmentarzu przy Alei Mireckiego.
Proces beatyfikacyjny Matki Teresy przeprowadzono w latach 1983 – 1988. Dnia 3 maja 2013 w Watykanie promulgowano dekret o heroiczności cnót, podpisany przez przez Ojca Świętego Franciszka. Odtąd przysługuje jej tytuł Czcigodnej Służebnicy Bożej.
Jej doczesne szczątki spoczywają w kościele p.w. Najświętszego Oblicza Pana Jezusa przy Domu Macierzystym w Sosnowcu przy ul. Matki Teresy Kierocińskiej 25, gdzie każdego 12-go dnia miesiąca o godz. 18.00 sprawowana jest Eucharystia w intencji jej beatyfikacji.
Matka Teresa należała do najwybitniejszych ludzi katolickiego czynu w Polsce. Dokonała czynu wielkiego nikłymi środkami, bo miała serce wielkie, pełne dobroci i współczucia dla cierpiących, walcząc o przyjście Królestwa Chrystusowego nie ugięła się przed trudami i cierpieniami. Dzieło Jej trwać będzie, bo było budowane cierpieniem i ofiarną miłością. Służyła wiernie Bogu i ludziom.